Po stronie wsch. pl. Sejmu Śląskiego, otoczony ulicami: Reymonta, Lompy i Ligonia, wznosi się monumentalny gmach Urzędu Wojewódzkiego. Obiekt o kubaturze ponad 160 000 m’ został zbudowany w l. 1924-29 (wg proj. architektów Wojtyczki, Zalewskiego, Wyczańskiego i Jurkiewicza). Gmach zbudowany na założeniach renesansowych. Partia środkowa mieści d. salę sejmową, obecnie salę posiedzeń m.in. Sejmiku Samorządowego wraz z kuluarami i jest ujęta z czterech stron blokami związanymi wspólnym gzymsowaniem i wysoką ścianą attyki. Cokół budynku, filary i pilastry wraz z głowicami wykonano z kamienia, natomiast mury wyprawiono tynkiem szlachetnym (w 1996-1997 oczyszczono elewację gmachu). Sala posiedzeń o kształcie półkolistym łączy się bezpośrednio z westybulem, do którego przylega sala recepcyjna zwana marmurową, gdyż wykonano ją z białego marmuru. Wnętrza w stylu neoklasycznym o zabarwieniu empirowym harmonizują z zewnętrzną architekturą budynku (proj. wnętrz arch. Marian Bukowski). Mieści on 634 pokoje wraz z salami. W niszach postumenty, na których do 1939 stały popiersia działaczy narodowych na Śląsku – Józefa Lompy, Karola Miarki, Pawła Stalmacha i Juliusza Ligonia. Zniszczone przez okupanta.
Przy ul. Jagiellońskiej 18, obok pl. Sejmu Śląskiego, mieści się okazały budynek szkolny w stylu modernistycznym, wzniesiony na początku obecnego stulecia. Do 1945 było to Gimnazjum Matematyczno-Fizyczne, w okresie powojennym Liceum Pedagogiczne, a później Studium Nauczycielskie. Od 1972 gmach zajmuje Wydział Biologii Uniwersytetu Śląskiego.
Między ulicami Lompy, Dąbrowskiego, Reymonta, Jagiellońską wybudowano w I. 1953-55 w monumentalnym stylu neoklasycznym gmach Związków Zawodowych (proj. arch. H. Buszki i A. Franty). Jest to 8-kondygnacyjny budynek dł. 110 m, zaliczany do największych w mieście budowli użyteczności publicznej okresu powojennego. Zlokalizowany został na fragmencie rozebranego przez okupanta hitlerowskiego w 1. 1941-44 Muzeum Śląskiego. Budowę muzeum zakończono tuż przed wybuchem wojny w 1939 (wg proj. arch. Karola Schayera). Jego otwarcie miało nastąpić w listopadzie 1939, a na placu miał stanąć pomnik Bolesława Chrobrego. 26 I 1984 dla upamiętnienia idei Muzeum Śląskiego odsłonięto obelisk, na którym znajdują się dwa symboliczne orły – piastowski śląski i współczesny – odlane w brązie wg proj. art. rzeźbiarza Zygmunta Brachmańskiego w odlewni Jana Zimnego w Rybniku.
Płytę przygotowali odlewnicy huty „Baildon” wg makiety art. piast. Zenona Moskwy.
Dalej trasa biegnie od pl. Sejmu Śląskiego ulicami: Lompy, Powstańców, Plebiscytową, Ligonia, Wita Stwosza do ul. Szeligiewicza.
Na trasie interesujące pod względem architektonicznym budowle obszerny, w stylu funkcjonalnym dawny gmach Syndykatu Polskich Hut Żelaza (dziś m.in. CZH) – przy ul. Lompy 14, neobarokowy budynek przy ul. Powstańców 31, zbudowany dla Rybnickiego Gwarectwa Węglowego, oraz neoklasyczny gmach wzniesiony dla Dyrekcji Kopalni Księcia Pszczyńskiego przy ul. Powstańców 30. Obecnie siedziba Państwowej Agencji Węgla Kamiennego. Naprzeciw w budynku nr 23 mieszkał Wojciech Korfanty, działacz niepodległościowy i dyktator III powstania śląskiego. Przy ul. Ligonia 29, równolegle do ul. Powstańców, siedziba Rozgłośni Polskiego Radia z 1938 (obecnie Radio Katowice). Swój pierwszy program nadała 4 grudnia 1927. Polskie Radio Katowice posiadało wówczas radiostację o mocy 12 kW równą Warszawie I, dzięki czemu program Rozgłośni słyszalny był daleko poza granicami Polski, co przyczyniło się m.in. do powstania Klubów Przyjaciół Polski we Francji, Belgii, Szwajcarii i Niemczech. Pierwsze studio katowickiej Rozgłośni Polskiego Radia mieściło się w gmachu bankowym przy ul. Warszawskiej i Mielęckiego 1 (dawniej Bank Spółek Zarobkowych a stacja nadawcza w Brynowie. Do obecnego budynku, którego projektantem jest arch. T. Łobos, redakcje Rozgłośni przeniosły się w 1938.
Między ulicami Plebiscytową a Sienkiewicza (poprzeczna ul. Powstańców) warto zwiedzić cmentarz komunalny (dojście od strony ul. Sienkiewicza), na którym spoczywają zasłużeni ludzie Śląska, m.in. Arka Bożek, Stanisław Ligoń, Zbyszek Cybulski, Rafał Pomorski, Paweł Steller, Jan Dutkiewicz, Andrzej Brożek.
Przy ul. Powstańców wznosi się nowoczesna budowla sakralna bazylika katedralna Chrystusa Króla. Jej budowę rozpoczęto w 1927 (wg proj. arch. Z. Gawlika i F. Mączyńskiego), ukończono w latach! sześćdziesiątych. Podniesiono wówczas mury naw i położono kopułę na bębnie. Budowla ma 101 m dł., 50 m szer. i 64 m wys. Projekty witraży wykonał prof. Stanisław Pękalski, a fasady art. rzeźbiarz Xawery Dunikowski. Ze względu na swe rozmiary katedra stała się największym obiektem sakralnym zbudowanym w Polsce w pierwszej połowie obecnego stulecia. Drzwi wg proj. Jerzego Kwiatkowskiego wykonał w miedzi Stefan Gaida. We wnętrzu liczne rzeźby Zygmunta Brachmańskiego przedstawiające m.in. pierwszego administratora diecezji katowickiej, późniejszego prymasa Polski Augusta Hlonda (1881-1948), oraz liczne tablice oddające hołd pamięci złożony powstańcom śląskim, harcerzom, żołnierzom AK.
W listopadzie 1980 oddano do użytku nowe organy, zbudowane wg najdoskonalszych tradycji baroku przez firmę Gregor Hradetzky, Krems (Austria). Organy mają 3700 piszczałek od 7 m do 1,5 cm i są pierwszym w Polsce instrumentem tej wielkości o trakturze w pełni mechanicznej. W krypcie od ul. Jordana kościół akademicki. W podziemiach katedry pochowani są biskupi katowiccy: Stanisław Adamski, Juliusz Bieniek, Herbert Bednorz, Józef Kurpas.