Zbiory w większości wywieziono z Katowic do Bytomia do Oberschlesisches Landesmuseum. W 1945 utworzono Muzeum Śląskie w Bytomiu. W 1950 przekształcone w Muzeum Górnośląskie. W l. 1988-96 część zbiorów, w tym galeria malarstwa polskiego 1800-1939 powróciła do Katowic i jest prezentowana w gmachu Muzeum Śląskiego przy al. W. Korfantego 3.
Budowę nowego gmachu dla Muzeum Śląskiego przewiduje się w rejonie ulic: Kościuszki – Górnośląskiej – Wita Stwosza. Inicjatywę odbudowy muzeum podjął w 1981 Społeczny Komitet Odbudowy Muzeum Śląskiego w Katowicach powołany uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej. W 1986 rozstrzygnięto konkurs architektoniczny na nowy gmach muzeum. Przyjęto projekt arch. J. Fiszera, który w 1989 przedstawił szczegółową koncepcję realizacyjną. W VI 1990 wojewoda katowicki zatwierdził dokumentację techniczną wykonaną w biurze projektowym kierowanym przez autora.
Restytuowane w 1984 Muzeum Śląskie jest spadkobiercą i kontynuatorem przedwojennego muzeum. Jest placówką naukowo-badawczą, gromadzącą cenne zbiory z zakresu sztuki dawnej i współczesnej (obszar całego kraju) oraz kultury materialnej regionu śląskiego (historia, etnografia, archeologia). Muzeum jest placówką wielodziałową (sztuka, historia, archeologia, etnografia), oddziałem muzeum jest Centrum Scenografii Polskiej (pl. Sejmu Śląskiego). Znaczącym zbiorem Muzeum Śląskiego (ponad 600 obiektów) jest „sztuka pogranicza”, często nazywana nieprofesjonalną (malarstwo, rysunek, grafika, rzeźba), z terenu całego kraju. Stałą ekspozycją muzeum jest galeria malarstwa polskiego – jedna z czołowych w polskim muzealnictwie – prezentująca najwybitniejszych polskich malarzy od końca XVIII w. do 1939 (A. Orłowski, P. Michałowski, J. Matejko, J. i R. Malczewscy, S. Wyspiański, J. Mechoffer, W. Ślewiński, K. Sichulski, S. Lentz, W. Podkowiński, O. Boznańska, F. Ruszczyc, Z. Pronaszko, J. Fałat, T. Makowski, T. Niesiołowski, M. Kisling, A. Kotsis, A. i M. Gierymscy, L. Wyczółkowski, J. Pankiewicz, H. Gotlib, S.I. Witkiewicz, F.S. Kowarski, J. Cybis, E. Eibisch, W. Kossak, J. Chełmoński, S. Chlebowski, W. Weiss, J. Kostrzewski, W. Wojtkiewicz, A. Grottger.
W stałej ekspozycji znajdują się „teatry rysowania” Franciszka Starowieyskiego, wzbudzające duże zainteresowanie zwiedzających. Przewiduje się (od 1998) stworzenie stałej ekspozycji poświęconej dziejom Śląska.
Muzeum jest wydawcą m.in. znanych serii naukowych i popularnonaukowych: „Śląskie Studia Prahistoryczne”, „Śląskie Studia Etnograficzne”, „Ziemia Śląska”, „Leksykon Śląski”, „Wszechnica Muzeum Śląskiego”.
Muzeum czynne codziennie oprócz poniedziałków, od wtorku do piątku w godz. 10-17 oraz w soboty i niedziele 11-16. Komunikacyjne Rondo stanowi bezkolizyjne podziemne przejście dla pieszych. Powstało w 1965 i było wówczas pierwszym tego typu obiektem w Polsce. Autorem projektu komunikacyjnego i konstrukcyjnego jest inż. W. Niepokojczycki, natomiast część podziemną (wystrój) zaprojektował W. Lipowczan. Zlokalizowano tu bar kawowy, sklep z upominkami, galanterią, kwiaciarnię, automaty telefoniczne i gabloty reklamowe.
Pomnik Powstańców Śląskich usytuowany tuż obok Ronda – to trójskrzydłowa bryła symbolizująca czyny zbrojne bojowników trzech powstań śląskich w 1919, 1920, 1921, a nazwy miejscowości wykonane z brązu i wtopione w kamienne płyty skarpy u podnóża pomnika upamiętniają stoczone bitwy powstańcze. Pomnik jest dziełem rzeźbiarza Gustawa Żemły i arch. Wojciecha Zabłockiego. Akt erekcyjny wmurowano 3 V 1966, w 45. rocznicę wybuchu III powstania śląskiego, a odsłonięcie nastąpiło we wrześniu 1967. Odlew monumentu wykonały Gliwickie Zakłady Urządzeń Technicznych.
Wojewódzka Hala Widowiskowo-Sportowa, położona na terenie Koszutki przy al. W. Korfantego, stanowi największy tego typu obiekt w kraju. Projektowali ją architekci: Maciej Gintowt i Maciej Krasiński oraz konstruktorzy: Andrzej Żórawski, Wacław Zalewski i Aleksander Włodarz. Oddana do użytku w 1971. W czasie imprez odbywających się na arenie widownia mieści 9000 widzów, natomiast podczas zawodów bokserskich 11 000 widzów. W części podstawowej zlokalizowano halę główną, sztuczne lodowisko, sale do gier i treningów sportowych, a na zapleczu hotel „Olimpijski” (z 72 miejscami), restaurację „Olimpijską” (na 100 miejsc), kawiarnię, fińską saunę z basenem kąpielowym, przychodnię sportowo-lekarską, sale per zręcznościowych z licznymi automatami. Główna hala ma 10 076 m2 powierzchni i stalowo-żelbetową konstrukcję przestrzenną.
W rzucie poziomym arena wraz z widownią ma kształt elipsy, wysokość wnętrza sali mierzona od posadzki areny do wierzchołka kopuły wynosi ok. 32 m, największa odległość miejsca widowni od środka areny – 72 m. W sali odbywać się mogą występy estradowe, widowiska cyrkowe, zawody sportowe, wiece, i także na ogromnym ekranie (14×24 m) wyświetla się filmy z taśmy stereofonicznej 70 mm. W westybulu okalającym halę główną o pow. 5300 nr organizuje się ekspozycje towarowe i giełdy handlowe. Oświetlenie i efekty świetlne zapewnia w hali głównej ponad 400 opraw halogenowych oraz 250 reflektorów o łącznej mocy 1200 kW. W hali tej odbyły się m.in. Mistrzostwa Świata i Europy w zapasach (1970 i 1974), Halowe Mistrzostwa Polski i Europy w lekkiej atletyce (1975), Mistrzostwa Świata i Europy w hokeju na lodzie (1976 i 1997) oraz koncerty galowe Międzynarodowego Festiwalu Studenckich Zespołów Folklorystycznych. W l. 1977-81 w drugiej połowie maja w środku i wokół WHWS odbywały się liczne imprezy kulturalno-handlowe, m.in. „Kontrakty Roździeńskie” przyciągające licznych turystów i mieszkańców Katowic, od 1985 w drugiej połowie września. Obecnie miejsce licznych imprez kulturalnych i handlowych, m.in. międzynarodowych wystaw i targów przemysłowych ,,SIMMEX”.